[volgende dag] [vorige dag] [index NZ Zuid]
23 januari 2008: Peninsula opnieuw: Albatross en Penguin.
Vanochtend vroeg was het stralend weer. Dus we besloten nog een dag te blijven. Prima keuze!
Eerst hard gelopen en toen op weg naar de Yellow-Eyed Penguins (YEP). Dit is de meest bedreigde Penguin soort ter wereld. Op het vaste land (zo noemen ze het zuideiland van NZ ook) zijn er een paar plekken waar ze komen. De belangrijkste daarvan is het Peninsula. Waar we naar toe gaan is een privé reservaat. Het is 23 jaar terug gestart door de eigenaar van het land, een sheepfarmer. Uit natuurbesef (en misschien wel een beetje uit schuldbesef vermoed ik). De YEP kwam hier vroeger heel veel voor. Ze kunnen hun temperatuur niet regelen en ze hebben koude nodig. Daarom was het de natuur hier ideaal met de grote hoeveelheid bossen. Door de komst van de Europeanen is dat helemaal veranderd. Het grootste deel is farmland geworden. Daarom worden in dit reservaat nieuwe bossen geplant: vorig jaar alleen al 3000 bomen. Dat heeft natuurlijk veel tijd nodig. Daarom zijn er nu kleine beschuttingen gebouwd om schaduw te geven aan de YEP. Andere verandering is de komst van de landroofdieren, meegebracht door de Europeanen. Possem, kat, rat bedreigen de chicks en de eieren. DE YEP had alleen op zee en vooral op het strand natuurlijke vijanden, vooral de zeeleeuw. Maar zodra de YEP goed en wel aan land was had hij geen vijanden. Gelukkig in de reservaat dus ook niet. Het grappige daaraan is, dat hij de mens, zolang je rustig beweegt en stil bent, ook totaal niet als bedreiging ziet.
De YEP zijn van de 18 penguin soorten de 3e in grootte. Ze zijn vooral uniek omdat ze de enige soort zijn die niet in groepen leeft. Zoals de gids vertelde: they are anti-social. Ze leven in paren, afgezonderd van de rest. De YEP lijkt wel wat op de mens. Hij zoekt een nestplaats hogerop in het bos. Het kost hem veel tijd om terug naar de zee te gaan en te gaan vissen (naar zijn werk te gaan), allemaal om een rustige plek voor het gezin te hebben.
Onderstaand rechts het reservaat met bos in aanleg.
Ze hebben vijf ers aangelegd en tunnels en uitkijkplekken. De laatste 1 zodat de bezoekers de YEP goed kunnen zien.
Hier zie je bovenaan zo'n tunnel (half tunnel, half overkapping). Helemaal in het midden een YEP (Vermoedelijk Sophie, ze hebben allemaal een naam). Zij is op weg om naar zee te gaan. Wij kunnen vanaf de heuvel de hele toch volgen. De YEP volgt elke dag precies hetzelfde pad. Tijdens het voeren van de chicks wisselen de ouders elkaar af. De een blijft bij het nest, de ander gaat vissen. Zo weten ze 1 of heel soms 2 chicks groot te brengen. Dat het allemaal niet eenvoudig gaat blijkt uit de cijfers. In 1984 waren er nog 6 paren over, nu zijn het er 20. Wel moet erbij gezegd worden dat ze zeer minimaal ingrijpen.
Hier komt ze aan bij de zee:
Een nest, met papa (of mama?) en een chick. Het rode waterbakje is sinds kort neergezet omdat het zo'n droge en hete zomer is. De meeste chicks gaan dood omdat ze oververhit raken. Daarom is het bos ook zo belangrijk. Bijvoeren gebeurt nooit.
Een ander chick ligt lekker te slapen. Meer doen ze niet behalve eten en groeien.
Wat een landschap.
Op naar het volgende natuur fenomeen. Op het uiterste punt van het Peninsula is een Royal Albatross kolonie. Deze albatrossen hebben gemiddeld een spanwijdte van 3 meter. Echte joekels. Ze kunnen ongelofelijk zweven. Ze bewegen hun vleugels nauwelijks. Daarbij leggen ze enorme afstanden af. Tijdens het reizen gemiddeld 500, tot soms wel 1000 km per dag! In een krappe 3 weken gaan ze van hun broedplek (hier op het peninsula) naar een ander leefgebied in Chili. Zo blijven ze trekken rondom Antarctica. 1 keer per twee jaar komen ze hier om eieren te leggen en de jonkies groot te brengen. Zodra die uitgevlogen zijn zien ze 5 jaar het land niet meer. Dan wordt het tijd om te paren en komen ze hier weer terug. We hebben daar een voorbeeld van gezien. Die jonkies hebben dus letterlijk nog nooit in hun leven een landing op land gemaakt. Ze zijn uitgevlogen en ze komen 5 jaar later terug op land. En dat betekent dus meestal een crashlanding, waardoor ze een paar dagen niet kunnen lopen.
Hier zit er een op een chick. (moeilijk te zien)
Wat een vogels! (Denk aan de 3 meter!)
Een excursie van een uur. Dan staan de volgende toeristen al weer te trappelen om het observatorium in te mogen.
Op de terug weg nog langs een mooie privé tuin:
Daarna nog een bezichtiging van Dunedin. Leuke stad met veel jonge mensen want het is een universiteitsstad.
Ook leuke ingericht met een een centraal plein in de vorm van een achthoek.
Van de stad nog 1 foto: dit is het station. Gebouwd in de goudzoekerstijd toen geld geen rol speelde.
Morgen gaan we flink karren naar het noorden.