[volgende dag] [vorige dag] [index NZ Zuid]
20 januari 2008: Doubtful Sound
Tijdig op, want het is nog 20 minuten rijden en we moeten ons om half acht melden. Grappig is dat het weer wennen is om op de tijd te letten. We staan wel vaker vroeg op, dat is het niet. We hebben nu al weken geen horloge meer om, de tijd is niet zo belangrijk. En dan weer 2 dagen dat de tijd wel belangrijk is. We willen tenslotte niet de boot missen!
Aan het begin van de 45 minuten boottocht om het meer over te steken zit ik een beetje te balen, want ik bedenk dat ik de lichten van de auto heb laten aanstaan. Enfin, dat zien we vanavond wel weer.
Flinke hekgolf en een nog laag staande zon op het meer
De Doubtful Sound is extra bijzonder, omdat er zo weinig toeristen komen. Zoals ik op 18 januari vertelde, moet je ook een hele tocht maken om er te komen. De weg die alleen met de boot te bereiken is, tussen Lake Manapouri en Doubtful Sound, is aangelegd vanwege een waterkracht centrale. Ze hebben tunnels van 9 km geboord om zo water door te laten van het meer naar de sound. De tweede tunnel hebben ze pas later toegevoegd. Daar hebben ze de kanaaltunnel boormachine voor gebruikt. De steensoorten hier zijn zo hard, dat ze op de slechtste dag maar 30cm konden boren, waar ze onder het kanaal tientallen meters per dag konden halen. De centrale zit 230 meter onder de grond. Het oorspronkelijke plan was, om het waterpeil in het meer 30 meter te laten stijgen. Dat was desastreus geweest voor de eilandje en al het leven erop en op de oevers. Dus dat hebben ze gelukkig niet doorgezet.
Waterkracht is milieuvriendelijke energie en het voordeel is, dat wij als toeristen ook van deze weg gebruik kunnen maken om bij de sound te komen.
De stroom moet natuurlijk vervoerd worden naar de bewoonde wereld:
Halverwege de bustocht, stoppen we even omdat we een goed overzicht hebben van het begin van de Sound
Dan krijgen we al onze spullen, zoals wetsuit, zwemvest etc. En instructies hoe veilig te kayaken. Fiona vindt het best spannend allemaal. Het blijkt erg goed te gaan. Kayakken gaat na wennen aan het gewiebel van de boot soepel en we hebben veel plezier. Nauwelijks wind, vlak water, geen andere toerist te zien dan ons eigen groepje van 5 kayakken. Waarvan 1 van onze gids, Andy. Werken in deze Sound doet hij pas een paar maanden. Ervaren kayakker, wandelaar en klimmer. Hij is zeer handig met zijn kayak, overal te hulp schietend en voortdurend uitleg gevend over de Sound en al het leven erin. We hebben het getroffen. Wat een stilte, wat een omgeving. Je kunt heel dicht bij de kant komen, onder laaghangende takken doorvaren.
In een waterdichte zak heb ik wel mijn camera aan boord. Uiteraard kan die maar af en toe gebruikt worden, want het is een heel gedoe.
Zo varen we dus:
Een aantal plaatjes
Dolfijnen zien we in de verte.
Deze seal zien we van dichtbij: hij ligt op een klein eilandje te zonnen. Echt mazzel, want ze hebben ze al weken niet meer gezien. Andy baalt dat hij zijn eigen camera een keer niet bij zich heeft.
We varen heel rustig dichterbij en hij vindt het prima dat we vlakbij komen
Ook veel mooie vogels gezien, met de toelichting van Andy: Van Canadese ganzen tot de lokale grote eend.
Weer leuke watervalletjes:
Prachtig weer. En we kunnen ons voorstellen dat het ook op een regendag heel leuk is om te doen. Andy vertelt ons dat er dan vele tientallen watervallen meer zijn.
Als Andy zijn langere verhalen vertelt, ook met een aantal legenden van de Maori, dan gaan we naast elkaar liggen, zodat iedereen het goed kan horen. Met mijn armen boven mijn hoofd kan ik er toch nog een foto van maken:
Helemaal weer terug worden we prima geholpen met startkabels en zijn we zo weer op weg! We hebben nog een bedank mailtje gestuurd met foto's van de seal (heeft hij toch nog een paar foto's).
Wat een dag.